Prolog.

Hej. :)
Po bardzo długim wyczekiwaniu, dodaję prolog.
Bardzo serdecznie proszę o komentarze.
Tak na początek, prolog specjalnie dla Salvio.
Miłego czytania :)
Rouse

PS.Pierwszy rozdział pojawi się za tydzień. Chyba, że mnie jakąś pozytywnie zaskoczycie, to da się coś zrobić z terminem publikacji. :)

Nie bój się cieni, one świadczą o tym, że gdzieś znajduje się światło.

[ Oscar Widle ]

~*~

-Hermionko! Proszę zejdź na dół!- Pani Granger zawołała swoją jedyną córkę na śniadanie. Pan Granger siedział przy stole i czytał mugolską gazetę z najnowszymi wynikami gry piłki ręcznej. Słonko zaglądało przez okno do pomieszczenia, dodając uroku i rodzinnej atmosfery.

  

Stop, stop… STOP!

Drogi Czytelniku,

Bardzo przepraszam za usterki techniczne i trudności w czytaniu. Nie pozwolę, by pojawiały się tu, te brednie dotyczące mojego życia. Jeśli szukasz słodkiej historii i jeszcze słodszego zakończenia proszę Cię serdecznie o opuszczenie tego miejsca, ponieważ nic takiego się tu NIE pojawi.

Jeśli jednak chcesz zapoznać się z moją teraźniejszością, zapraszam cię na ciąg dalszy. Ta część będzie bardziej zbliżona do prawdy. No to zaczynajmy…

     Świat jest cholernie nie sprawiedliwy. Przekonałam się o tym na własnej skórze. Gdy inne dzieci mogły się cieszyć zwykłym dzieciństwem, ja nie wiedziałam jak wygląda dzieciństwo. Od zawsze musiałam myśleć jak dorosły człowiek. Gdy moje rówieśniczki bawiły się lalkami i chwaliły nowymi spódniczkami, ja szorowałam podłogi i myłam naczynia. Brzmi jak mugolska, disnejowska bajka, co? A jednak, szkoda, że zakończenie się nie sprawdza. Jeżeli robiłam coś źle spotykała mnie kara, a jeśli to, co robiłam zadowalało mojego ojca, mogłam w spokoju wypłakiwać się w poduszkę. Myślicie, że się wyżalam? Bardzo możliwe, ale może to mi pomoże się pozbierać. Ale wracając. Wtedy brał się za moją matkę. Mimo tego, że bił ją i regularnie gwałcił, ona nie odeszła od niego. Cały czas twierdziła, że go kocha i on sobie bez niej nie poradzi. Na początku to znosiłam…, Bo musiałam… Wyobraźcie sobie 7-letnią dziewczynkę, która widziała jak ojciec wyżywa się na matce i te dziwne odgłosy dobiegające z sypialni. Tak… Z sypialni… To było jak rytuał… Nigdy nie robił tego w innym pomieszczeniu, to był jego azyl. Po wszystkim matka i tak spała na kanapie w pokoju gościnnym. Wtedy myślałam, że nie mogę nic zrobić. I patrzyłam jak po wszystkim ojciec wywala matkę za drzwi, jak zwykły niepotrzebny śmieć. Wiem, bo podglądałam zza drzwi pokoju. Wtedy spokojnie ocierała łzy, szła do łazienki, po czym skulona odchodziła, by w spokoju położyć się spać. Pamiętam dobrze, że raz, gdy podglądałam, ona spojrzała na mnie. Jej wzrok był mętny i dziwnie spokojny. Jednak przerażająco zimny i pusty. Spojrzała tak na mnie tylko raz, a ja wiedziałam. Wiedziałam, że ona naprawdę go kochała… I ja nic nie mogłam zrobić. Prośbą, groźbą, nic nie pomagało. I tu dosyć boleśnie nasuwało się pytanie? Czym jest miłość? No do cholery! Ona go kochała! A on traktował ją jak zwykłą szmatę! A ona…?  Gdy tylko sobie o tym przypomnę w moich oczach pojawiają się łzy…, Bo miłość nie istnieje. Mój ojciec nie kochał mojej matki… Moja matka zaś nie kochała mnie, bo gdyby mnie kochała, nie pozwoliłaby na to. Nie dałaby mnie tak skrzywdzić, zrobiłaby cokolwiek, by ulżyć sobie i mnie. Właśnie „by”…

Nie jestem w stanie zaufać drugiemu człowiekowi, bo on tylko czeka by mnie skrzywdzić. Na razie jestem za słaba na kolejne ciosy. Nie wytrzymam już. Moje życie to jeden wielki teatr. Dziwicie się tym porównaniem? Moje życie przypominało ring, w którym to ja byłam ofiarą.      Teraz jednak kurtyna opadła, stare deski zaskrzypiały pod ciężarem nowych rekwizytów. A ja nadal czekam w obawie, że przedstawienie się zacznie, zanim ja to zauważę. Ruszy beze mnie, zostawiając w tyle. Będzie kazało oglądać wszystkie krwawe sceny rodem Johny’ego Rambo, choć tym razem nie chce pozwolić mu uciec. Jednak nie wiem czy będę miała na tyle siły, by zacząć odnowa. Wiem, ze pojawią się tam aktorzy, których twarzy nie znam. Maskarada, której nie zapobiegnę. Lecz nie to mnie przeraża… Boję się scen, do których zapomnę swojej roli. I zniknę, jak znika epizodyczny bohater.

~*~

         

- Ratuj się, Draco!- Krzyk mojego „ochroniarza, był zagłuszany przez wiatr.- Uciekaj!

Nie wiedziałem, co się dzieje. Przede mną wybuchła feeria różnorakich zaklęć. A ja siedziałem na środku pomieszczenia na żelaznym krześle. Nagle poczułem dziwne ciepło w okolicach żołądka. Obraz się rozmywał. Odłamki szkła z potłuczonych okien wbijały mi się, dosyć boleśnie, w gołe stopy. Po chwili założono mi czarny uniform na głowę.

I właśnie w ten sposób zniknąłem na trzy lata.

Ale wróciłem i teraz muszę odbudować swoje życie.

Tylko, dlaczego, aż tak się musiało w nim pozmieniać?

Akceptacja jest czasem trudniejsza od najprostszych czynności.-  Od myślenia. Chodzenia. Oddychania.

Ale nie bez powodu mam na nazwisko Malfoy.